أن تقوموا لله مثنی وفرادی ثم تتفکروا (شما دو نفر دو نفر باهم یا هریک تنها در امر دینتان قیام کنید سپس به تفکر بپردازید)

طبیعت انسان اجتماعی بودن است و خود به خود نیاز به دیگران دارد.بعضی روانشناسان می گویند: اگر این نیاز تأمین نشود و کسی به مدت طولانی از  از جامعه، خانواده و غیره دور باشد آثار جنون در او پدیدار می شود.

ابن مسکویه استاد بو علی سینا می گوید: تمام سعادت انسان نزد دیگران ودوستان یافت می شود، سعادتمند کسی است که دوستان واقعی برای خود به دست آورد ودر دوستی با آنان از هیچ فداکاری واز خود گذشتگی دریغ ننماید تا هم از آنان فضائل اخلاقی کسب کند وهم آنان از وی بهره ی اخلاقی ببرند.[1]  

یکی از روانشناسان می گوید: این جمله را در ذهنتان به خود تلقین کنید، نیکبختی من،شادی من بستگی به هیچ چیز ندارد مگر به مهارتی که در شیوه ی معاشرت با مردمان به  کار می برم.[2]

در معاشرت است که استعدادها شکوفا می شود وبه کمال می رسند، حتی در اختراعات و اکتشافات و غیره

پیامبراکرم علیه السلام: المؤمن ألف مألوف ولا خیر فی من لا یألف ولا یؤلف[3] (مؤمن چنان است که با دیگران انس می گیرد ودیگران هم با او انس می گیرند)   همه ی موفقیت های اجتماعی در سایه ی هم فکری وتلاش جمعی است.

در حدیثی می خوانیم که حضرت علی علیه السلام فرمودند:فقد الأحبه غربه ( غریب کسی است که دوستان شایسته ای نداشته باشد.)

علی علیه السلام: اعجز الناس من عجز من الإکتساب الإخوان و اعجز منه من ضیق من ظِفر به منهم (عاجزترین مردمان کسی است که نتواند دوستی به دست آورد واز آن عاجزتر کسی است که دوستان به دست آورده را هم از دست بدهد)

[1] دین وزندگی ج2 ص70

[2] همان

[3] محجه البیضاء ج3ص291