پیامبر علیه السلام: حواریون از عیسی پرسیدند با چه کسی معاشرت کنیم؟من یذکرکم الله رؤیته ویزید فی عملکم منطقه یرغبکم فی الآخره عمله[1]  (کسی که دیدنش تو را به یاد خدا بیاندازد وحرف زدن با او بر علمت بیافزاید عملش تو را به آخرت تشویق وترغیب نماید)

علی علیه السلام: لیکن آثر الناس من أهدی إلیک عیبک وأعانک علی نفسک[2]  (ازمیان دوستانت کسی را برگزین که عیب هایت را به تو هدیه بدهد وتو را در کارهایت کمک کند)

امام صادق علیه السلام: لا تکون الصداقه الا بحدودها، فمن کانت فیه هذه الحدود أو شیئ منه، والا فلا تنسبه الی شیئ من الصداقه اولها أن تکون سریرته وعلانیته لک واحده والثانیه أن یری زینک زینه وشینک شینه، والثالثه أن لا تغیره علیک ولایه ولامال، لا یمنعک شیئا تناله مقدرتهوالخامسه وهی تجمع هذه الخصال: أن لایسلمک عند النکبات[3]  (هرکس همه یا بعضی از اینها را داشته باشد دوست است وگرنه او را اصلا دوست مدار، اول :ظاهر وباطنش برای تو یکی باشد، دوم: آبروی تو را آبروی خودش وبی آبرویی تو را بی آبرویی خودش بداند، سوم: پست ومال ودارایی او را نسبت به تو عوض نکند، چهارم: هر کمکی از دستش برآید دریغ نکند، پنجم که در بردارنده ی همه ی خصلت هاست: این که در هنگام گرفتاری ها تو را تنها نگذارد)

لقمان علیه السلام: فرزندم وقتی تو را در مجالس دوستانه ی خود دعوت می کنند، ببین اگر در میانشان یاد ونام خداست با آنان باش که اگر عالم باشی به علمت افزوده می شود واگر جاهل باشی عالم می شوی، وچنانچه آنان مورد رحمت خدا قرار گیرند رحمت الهی شامل حال تو هم می شود ، ودر صورتی که دیدی از یاد خدا غافلند با آنان مباش، زیرا اگر عالم باشی از علمت بهره ای نیست واگر جاهل باشی بر جهلت افزوده می شود، واگر آن گروه اهل غفلت مورد غضب الهی واقع شوند تو نیز مشمول غضب الهی واقع خواهی شد[4] 

البته دوست بی عیب پیدا نمی شود، امام صادق علیه السلام می فرمایند: در دنیا چهار چیز را طلب نکن که به دست نمی آوری:1) عالمی که علمش عمل کند که بدون عالم می مانی. 2) عملی که بدون هیچ ریائی باشد که بدون عمل می مانی. 3) طعامی که هیچ شبهه ای در آن نباشد که بدون طعام میمانی. 4)دوستی که عیبی در آن نباشد که بدون دوست می مانی.[5]

پیامبر علیه السلام: ایما مسلمین تهاجر فمکثا لایصطلحان الا کانا خارجین من الإسلام لم یکن بینهما ولایه، فأیهما سبق الی الکلامأخیه کان السابق الی الحسنه یوم القیامه[6]

امام صادق علیه السلام: هیچ دو مردی از روی قهر از یکدیگر جدا نمی شوند الا اینکه یکی از آنان مستحق لعنت می شود وچه بسا هردو لعنت می شوند، پرسیدند آنکه مظلوم است چرا؟ فرمودند چرا او برادرش را به صلح نمی خواند وابتدا به کلام نمی کند، از پدرم شنیدم که باید برود وبگوید: ای برادر تقصیر با من است، تا نزاع برطرف شود همانا خداوند حاکم عادل است و حق مظلوم را می گیرد.[7]

امام صادق علیه السلام: اختبر شیعتنا فی خصلتین فإن کانتا فیهم والا فاعزبثم قلت ماهما؟ قال محاقطه علی الصلوات فی مواقیتهن والمواساه الإخوان وإن کان شیئ قلیلا[8]

[1] بحارالأنوار ج77 ص147/ میزان الحکمه ج2ص62

[2] شرح رساله حقوق آیت الله یثربی ج2ص624

[3] بحارالأنوار ج78 ص249

[4] دین وزندگی ج2ص95

[5] اثر العشریه فی مواعظ العددیه ص169

[6] شرح رساله حقوق امام سجاد علیه السلام ج2 ص417 / کافی ج2 ص365

[7] کافی ج2 ص344 حدیث1

[8] شرح رساله حقوق امام سجاد علیه السلام ج2 ص399